Ka ardh’ koha e botës ilire, duan apo nuk duan forcat e errëta – “djalli vet”
Mesapet apo Japigjet – Popuj ilirë të Detit; Ujërave, ku: (AB = Ujë; Mes/Ap @ I’api/Gjē = Mes ujit ose # Tokë; Dhe, mes ujit).
Ka ardh’ koha e botës ilire, duan apo nuk duan forcat e errëta, “dialli vet” – Mesdheu + Europa i takon qytetërimit ilirian!
Sot po ju sjellim një fragment të shkurtër ku tregohet se ishin ilirët ata që populluan dhe sollën qytetërimet më të para tek Brigjet joniane të jugut të Italisë, para edhe ekspeditës herkuliane …
Pas lindjes së teorisë kishtare greke futja e frymës ortodokse ata u quajtën grek dhe ndërkohë flisnin shqip???
Metamorfozat e Antoninus Liberalis, përkthyer nga Francis Celoria (Routledge 1992). Ky tekst ka 166 referenca të etiketuara për 106 vende të lashta.
Kapitulli i XXXI. MESSAPII.
Ref. Nicander në Librin 11 të Alteratorëve.
MESAPIANET: Nicander e tregon këtë në librin e dytë të Metamorfozave të tij.
Likaoni autokton, i dalë nga toka aty, kishte djem Iapyx, Daunius dhe Peucetius. Ata mblodhën një ushtri dhe mbërritën në anën e Adriatikut të Italisë.
Pjesa më e madhe e ushtrisë së tyre përbëhej nga kolonë ilirë të udhëhequr nga Messapius. Kur ushtria dhe toka u nda në tre, dhe ato morën emrat e secilit prej prijësve të tyre, Daunians, Peucetians dhe Messapians.
Toka nga Tarentumi deri në majën e Italisë u bë ajo e Messapëve, ku qëndron qyteti Brentesium.
Toka në këtë anë të Tarentumit u bë ajo e Peucetëve dhe, më tej, Daunianët mbajtën pjesën më të madhe të bregdetit. I gjithë kombi quhej ai i Japigëve
Kjo ndodhi shumë kohë përpara fushatës së Herakliut. Në ato ditë ata siguronin jetesën nga kafshët në kullota.
Treguesit e tregimeve thonë se në tokën e Mesapianëve pranë të ashtuquajturit “Shkëmbinjtë e Shenjtë” u shfaq trupa korale e nimfave Epimelide. Mesapianët e rinj lanë kopetë e tyre për t’i parë.
Ata deklaruan se mund të kërcenin më mirë vetë. Ajo që ata thanë i irritoi nimfat dhe rivaliteti u ngrit gjithnjë e më shumë për kërcimin e tyre. Për shkak se të rinjtë nuk e dinin se po konkurronin me hyjnitë, ata kërcenin ashtu siç bënin në një garë me njerëz të moshës së tyre.
Mënyra e tyre e kërcimit, duke qenë ajo e barinjve, ishte pa art, ndërsa ajo e nimfave i kushtohej tërësisht bukurisë. Në vallëzimin e tyre i tejkaluan të rinjtë dhe u thanë: “Të rinj, a donit të bënit garë kundër nimfave të Epimelidëve? Pra, o budallenj, tani që jeni rrahur, do të dënoheni”.
Të rinjtë, ndërsa qëndronin pranë shenjtërores së nimfave, u shndërruan në pemë. Edhe sot dëgjohet natën zhurma e rënkimeve që vijnë nga trungjet. Vendi quhet ai i Nimfave dhe të Rinjve.
